Yazar: Nuh PORTAKAL

Üç kürek toprakla gömdüm yalnızlığımı
On yedi yıl önce
Şimdi iki zeytin fidanı
Bir meşe ve
Boynu bükük zambaklar
Bunca yıla ne sığdırdın
Ne biriktirdin diye sorarsanız
Şehirler, evler ve yollar bohçam
Kendimden bıraktıklarım
Eksik yanım
Eksildikçe artan bir yokluğun yolcusu
Verdikçe hırpalanan göçebe
Nereye bu yol
Nereye bu gidiş
Zeytinlerin gölgesinde
Bir meşe yaprağı huzuru
Zambaktan yastıkların
Mermer yorganı uykusu
Yok olmalı yokluğa yol olmalı
Şiirle ulaşılmayan umudun
Umulan bir dönüş yolcusu olmalı
Şimdi evet tam da şimdi gitmeli
On yedi yılda büyüyen bir çocuk
Reşit yalnız seneye
Gelmesi görülmesi duyulması
Beklenen olunmalı
Ve hiç olmalı
Hiç olmadığı kadar hiç
Unutulan olmak
Unutmaktan zor olmamalı
İnsan, unutandır ne de olsa
Sadece bu yazılmalı
İnsan, unutandır.